Małe kózki karłowate (tutaj z matką) już w 20 minut po przyjściu na świat stają na własnych nogach. Zaraz też szukają wymienia matki, aby napić się mleka. Ale matka zezwala na ssanie zwykle dopiero wtedy, gdy już do czysta wyliże swoje małe. Pomaga im także przy pierwszych krokach, delikatnie je szturchając.

Kozy angorskie pochodzą z Turcji, a nazwane zostały od prowincji Angora, dzisiaj Ankara. W Niemczech rasa ta została wprowadzana dopiero pod koniec XVII w. Z pierwszego i drugiego strzyżenia młodych kózek uzyskuje się bardzo delikatną wełnę, tak zwany kid mohair.

Kozy trzymane są jako zwierzęta domowe prawdopodobnie od góra 9000 lat. Dzisiaj koza domowa daje przeciętnie około 1000 l mleka rocznie. Koza jest zwierzęciem mało wymagającym, toteż może być hodowana w dość surowych warunkach. W miocie przychodzi zwykle na świat dwie kózki, ale nierzadkie są też, przypadki, kiedy rodzi się do czterech koźląt. Wśród kóz domowych wyróżniamy wiele ras, np. Koza Burska, która jako dorosły osobnik wyróżnia się niewielkimi rozmiarami - jej wysokość w kłębie nie przekracza 48 cm. Koza burska jest typem mięsnym, czyli kozą hodowlaną przede wszystkim z przeznaczeniem na mięso. Już koźlęta kozy domowej są niezwykle zwinne, dlatego jest ona często hodowana na terenach górskich. Przypuszcza się, że udomowienie kozy nastapiło w Persji albo w Palestynie - dzisiaj jest ona rozpowrzechniona w całej Europie. Młode ważą przy narodzeniu 4 kg, przez pierwsze trzy miesiące żywią się wyłącznie mlekiem matki.

Dziko żyjące kozy zamieszkują niemal wszystkie rejony świata. Większe stada spotykamy zwłaszcza w Nowej Zelandii i w Australii. Kozy te od domowych różnią się wyraźnie dłuższymi rogami, mają także bardziej gęstą sierść o dłuższym włosie - co doskonale chroni je przed zimnem. Okrywa włosowa koźląt jest nieco delikatniejsza i stopniowo gęstnieje.

Kozioł śnieżny młode rodzi od maja do czerwca. Już w godzinę po przyjściu na świat mała koziczka śmiga po skalistym terenie w górach, które są jej domem. Białe gęste futro kozłów śnieżnych i kilka warstw tłuszczu pod skórą to doskonałe przystosowanie do życia w niegościnnych, surowych okolicach. Młode kozły śnieżne pozostają przy matce do czasu narodzin młodszego rodzeństwa. Od matczynego pokarmu odzwyczajają się po trzech, czterech miesiącach, a dojrzałość płciową uzyskują w wieku dwóch i pół lat. Zimą kozły śnieżne tworzą większe stada, latem natomiast przemierzają góry w mniejszych grupach.